Mamy to!
Dziś otrzymaliśmy pismo od Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków ze zgodą na kontynuację prac badawczych w celu dotarcia do wnętrza schronu z okresu II wojny światowej, zgodnie z założeniami przyjętymi przez AMC, czyli poprzez wykonanie przejść przez betonowe ściany o wymiarach umożliwiających wywóz bazaltowych kamieni.
Pierwszy „klucz” do otwarcia 3. – ostatniego zabezpieczenia już mamy, drugi „klucz”, czyli pieniądze nadal gromadzimy.
Przypomnijmy, pokonując poniższe zabezpieczenia, odsłoniliśmy wejście do śluzy gazowej oraz ścian:
- pierwsze zabezpieczenie, czyli zawał „polski”, wykonany w latach 1955 – 1956, o długości 20 metrów,
- drugie zabezpieczenie „niemieckie”- trudniejsze – o długości 16 metrów.
Niestety okazało się, że śluza jest zawalona i została nam tylko droga na wprost.
Droga na wprost to ściana betonowa, naniesione kamienie bazaltowe do wysokości stropnic i kolejna ściana. Wszystko wskazuje na to, że to zabezpieczenie miało służyć jako swojego rodzaju podziemny kulochwyt – chroniący przebywających w środku przed ostrzałem i odłamkami z zewnątrz i powstał przed bitwą lubańską w styczniu, może w lutym 1945 roku.
Żeby zobrazować obecny etap prac, @Kamil Chmura – Śladami Chmur – nasz człowiek od multimediów, przygotował krótką wizualizację. Przedstawia ona zawaloną śluzę gazową po lewej stronie i ostatnie zabezpieczenie przed wejściem do środka, czyli „bufor”.
Na końcu bufora, na wyjściu ze śluzy gazowej usypany jest bazaltowy stożek. Wygląda na to, że miał on pełnić rolę zabezpieczenia przed falą uderzeniową, gdy Niemcy wysadzali śluzę.
Dlaczego tak bardzo zależało im, żeby nie zniszczyć wnętrza obiektu?
Po co zrobili tak skomplikowane zabezpieczenia, uniemożliwiające wejście do środka przez 76 lat?
Czy obiekt faktycznie był budowany na potrzeby schronu przeciwlotniczego?
Co czeka na nas w środku?
Na razie jest więcej pytań, niż odpowiedzi… Na razie!
Tekst: Sebastian Terenda
Animacja: @Kamil Chmura – Śladami Chmur
